Książka: Kolorowy szalik
Autor: Barbara Kosmowska
Wydawnictwo: Literatura
Zdarzyło się Wam kiedyś ocenić drugiego człowieka po wyglądzie?
Kolorowy szalik to dwie opowieści o tym, jak złudne bywa pierwsze wrażenie. Czy można oceniać kogoś, kogo się nie zna? Kogoś, kogo widzimy pierwszy raz na oczy? To właśnie z tymi pytaniami skonfrontowani zostają mali bohaterowie książki. Jak dzieci poradzą sobie z sytuacją, gdy na ich drodze stanie nowy rówieśnik? I kto ma gorzej? Nowy, który musi odnaleźć się w nieznanym środowisku, wśród obcych, czy grupa, dla której pojawienie się Nowego oznacza pewnego rodzaju destabilizację?
Barbara Kosmowska nie od dziś kojarzy mi się z książkami poruszającymi ważne dla dzieci i młodzieży tematy. W przypadku tej publikacji po raz kolejny zaskoczyła mnie jej umiejętność obserwacji i znajomość natury ludzkiej. Moim zdaniem autorka bardzo trafnie opisała środowisko wiejskie czy też małomiasteczkowe. Ludzie w takich miejscach tworzą dość zamknięte społeczności niechętnie, aczkolwiek niesamowicie wnikliwie, przyglądające się każdemu przybyszowi. I nie daj Boże, żeby ten przybysz czymkolwiek się wyróżniał. Tutaj życie płynie zupełnie innym rytmem, wszyscy się znają i aktywnie uczestniczą we wszelkich lokalnych wydarzeniach, a źródłem najświeższych informacji jest listonosz. I jak tu przebić się przez ten niewidzialny mur, zwłaszcza, gdy jest się dzieckiem? Jak dotrzeć do innych, skoro sami nie wyciągają ręki, nie zapraszają, nie odzywają się, udają obojętność, obserwują i oceniają? Trudno jest być Nowym w takim środowisku.
A co jeśli odwrócimy nieco tę sytuację? Czy osoba z małej wioski przybywająca do dużego miasta ma łatwiej? Czy ludzie w aglomeracjach są faktycznie bardziej otwarci na innych, tolerancyjni i wyluzowani? Tego rodzaju doświadczenie Kosmowska opisuje w drugim opowiadaniu zatytułowanym Dziwne spodnie. Jak chłopiec ze wsi poradzi sobie z rozpieszczonymi i wychuchanymi mieszczuchami? Czy ma jakiekolwiek szanse w starciu z pewnymi siebie i oceniającymi nastolatkami?
Dwa opowiadania, dwie różne, lecz podobne w przesłaniu historie. Oczywiście każdy "normalny" rodzic uczy swoje dziecko, że należy szanować ludzi i nie oceniać nikogo po wyglądzie. Tylko czy dzieci faktycznie stosują się do przekazywanych im zasad, zwłaszcza gdy są w grupie? I czy my sami dajemy dobry przykład? Co jest dla naszego dziecka punktem odniesienia? Wygłoszone "kazanie" czy obserwacja zachowania rodzica?
Książka Barbary Kosmowskiej jest napisana prostym, zrozumiałym dla dzieci językiem. Opowiada o ich sprawach, ich emocjach i doświadczeniach. O buncie, zazdrości, upokorzeniu, odrzuceniu, wreszcie o zrozumieniu, przebaczeniu i przyjaźni. O tym, że wystarczy szeroko otworzyć oczy i serce, by zobaczyć więcej, zrozumieć lepiej i postąpić mądrzej. Potrzeba tylko odrobiny dobrej woli, chęci i kapkę serdeczności.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz